Alaeddin Keykubad I, the tenth ruler of the Seljuks of Turkey, was the middle son of Sultan Gıyaseddin Keyhüsrev I. There is no record of his mother, place and date of birth. From the information in the sources, it is understood that Alaeddin Keykubad and his older brother İzzeddin Keykavus were children during the exile process that started after his father Gıyaseddin Keyhüsrev I was deposed by his older brother Rükneddin Süleymanşah in 1196. Taking into account some minor details in the sources of the period, researchers have estimated that Alaeddin Keykubad may have been born in 1190 [1]. Having traveled to many parts of Anatolia with his father Gıyaseddin Keyhüsrev I, Melik Alaeddin Keykubad also resided within the borders of Cilician Armenians, Aleppo Ayyubids and Byzantine Empire. Having seen a vast geography at a very young age undoubtedly broadened his horizons.

When Gıyaseddin Keyhüsrev I returned to the Seljuk lands in 1205 and ascended the throne for the second time, he appointed his eldest son İzzeddin Keykavus to Malatya and Alaeddin Keykubad to Tokat [2]. Melik Alaeddin Keykubad was appointed to the region from 1205 until 1211, the year of the death of his father Gıyaseddin Keyhüsrev I. He served as a ruler for six years. There is no information about his activities in Tokat during this period. There are only coins minted in his name here. In these coins, he is referred to as “El-Melik El-Mansûr Keykubad bin Keyhüsrev Nâsır-ı Emirü'l-Müminin” and “El-Melik El-Mansûr Alâe'd-devla ve'l-dîn Ebu'l-Muzaffer Keykubad bin Keyhüsrev Nâsır-ı Emirü'l-Müminin” [3]. It is believed that during Alaeddin Keykubad's reign as the Melik of Tokat, the famous Seljuk statesman Bedreddin Gevhertaş served as his Atabeyi [4].

            The six-year second reign of Alaeddin Keykubad's father, Gıyaseddin Keyhüsrev I, ended with his martyrdom at the Battle of Alaşehir and his body was brought to Konya and buried on 14 Muharram 608 (June 28, 1211) [5]. Following this development, the Seljuk emirs of Turkey raised Izzeddin Keykavus, the eldest of the sultan's three sons and the Malik of Malatya, to the throne [6]. Learning of his brother's ascension to the throne, Alaeddin Keykubad besieged his brother in Kayseri with the support of his own troops, his uncle Mugiseddin Tuğrulşah, the Malik of Erzurum, and Leon, the Armenian ruler of Cilicia [7]. However, shortly after the start of the siege, Alaeddin Keykubad was left alone as a result of his brother Sultan Izzeddin Keykavus I's statesmen persuading Leon the Armenian and Mugiseddin Tugrulshah, the Malik of Erzurum, to leave. Upon this unexpected development, Alaeddin Keykubat lifted the siege of Kayseri and moved to Ankara Castle, where he was confined. Although he resisted here for a while, he eventually surrendered to his older brother Sultan Izzeddin Keykavus I and was imprisoned in Minshar Castle on the banks of the Euphrates River in Malatya under the supervision of Emir Seyfeddin Ay-aba [8].

Alaeddin Keykubad was imprisoned in Minshar Castle for 8 years from 1212, when he was imprisoned, until 1220, the year of the death of his older brother Izzeddin Keykavus I, under the threat of being killed at any moment. After the death of Izzeddin Keykavus I, he ascended to the Turkish Seljuk throne with the support of Emir Seyfeddin Ay-aba [9]. As soon as he ascended the throne, the Abbasid Caliph of the time, Nāṣir-Lidinillah, sent a delegation of envoys led by the famous scholar Shihābeddin Suhrawardi to Sultan Alaeddin Keykubad, who sent him signs of sovereignty and declared the legitimacy of his rule to the entire Islamic world [10]. As soon as he ascended the throne, the Sultan ordered preparations for conquest as a requirement of jihadism. At the suggestion of the Seljuk Emirs Mübarizeddin Ertokuş and Esadeddin Ayaz, he went to conquer the beautiful Kalonoros Castle on the Mediterranean coast. After months of siege, Kyr Vart, the ruler of Kalonoros, surrendered to the Sultan and the castle was captured by Alaeddin Keykubad I in 1221. The Sultan married Kyr Vart's daughter as a sign of goodwill. Immediately after the conquest, he reestablished the city as a Muslim-Turkish city under the name Alaiyya, after his own name, as was the old tradition [11]. The title of Alaiyye was Dârü'l-Emân, which means City of Peace [12]. While the Sultan's forces were moving from Alaiyye to Antalya, they conquered Alara Castle, which was held by the brother of Kyr Vart, the former ruler of the city, in the same year [13].

After Sultan Alaeddin Keykubad I conquered Alaiyye, he repaired and expanded the city walls of Sivas together with Konya, the capital of the state. During this reconstruction activity, he allocated some of the construction of the city walls to his emirs [14]. On the one hand, the sultan reduced the expenditures from the state treasury, and on the other hand, he strengthened his own authority by harming the financial power of his emirs, which had already increased considerably. However, some Seljuk emirs, aware of this situation, openly turned against Sultan Alaeddin Keykubad I and decided to depose and eliminate him. However, upon the disclosure of this conspiracy, the collaborating emirs were eliminated in Kayseri State House in 1223 by order of the sultan [15]. After the settlement of this internal issue, Alaeddin Keykubad I resumed his conquest activities.

            An army under the command of the Sultan's famous Emir Mubarizeddin Ertokus moved against the Franks based in the Mediterranean coastal centers of Cilicia for harming Muslim merchants and international trade. He also ordered a second army under the command of Emir Mubarizeddin Chavli and Emir Komnenos Mavrozomes to march against the Cilician Armenians. This two-pronged campaign dealt a heavy blow to the Cilician Armenians and the Franks in the region. Many strategic locations in Cilicia were captured and the Seljuk rule on the Mediterranean coast extended as far as Silifke [16]. To commemorate this successful campaign in 1225, Sultan Alaeddin Keykubad erected the Yivli Minaret, the symbol of the city of Antalya today, as a bastion of victory [17]. On the other hand, due to both political and economic concerns, a naval force under the command of Emir Mubarizeddin Coban sailed to Sughdak, a famous trade center in the north of the Black Sea, where political uncertainty prevailed. After a struggle against the forces in the region, Sukdak was conquered by the forces of Sultan Alaeddin Keykubad I [18]. With these conquests in the Mediterranean and Black Sea coasts, the borders of the state expanded considerably and an international trade route was established from the north of the Black Sea to Egypt and other trade routes.

After these campaigns, which focused especially on the sea coast, Sultan Alaeddin Keykubad I turned his attention to Eastern and Southeastern Anatolia. In 1226, the Seljuk forces, which were directed towards the centers along the Euphrates River, dispersed to the region from several branches. At the end of the campaign, Adıyaman, Kâhta and Çemişkezek castles were conquered [19]. Thus, Artuqid and Ayyubid domination in the region was dealt a heavy blow. Immediately after this success, Sultan Alaeddin Keykubad I took a political step that proved his foresight. He decided to make peace with the Ayyubids, who had always been at odds with his predecessors and himself, and to cement the alliance he would form by establishing kinship ties. He contacted the Ayyubids and took some steps to show his good intentions, and this approach was well received by the Ayyubids. As a result, Sultan Alaeddin Keyqubad I suited for the daughter of al-Malik al-Adil of the Ayyubid dynasty, and after the necessary preparations were made for the wedding between the two dynasties, Sultan Alaeddin Keyqubad I and al-Malik al-Adil of the Ayyubids were married [20]. Immediately after the peace he established with the Ayyubids, the Sultan headed towards Erzincan, the last Mengücek center on the eastern border of the state. The city was taken from Alaeddin Davudshah, who, together with the political organizations in the region, was acting against Sultan Alaeddin Keykubad I at every opportunity. Konya Akşehir and Ab-ı Germ were given to him from the Seljuk territory of Turkey and he was removed from the region. Thus, Erzincan was included in the Seljuk sovereignty. This new land was left by Sultan Alaeddin Keykubad I to the rule of Gıyaseddin Keyhüsrev, his eldest son born to the daughter of Kyr Vart, the former ruler of Alaiyye [21].

After capturing Erzincan, Sultan Alaeddin Keykubad I, as part of his eastern policy, moved to capture Erzurum and its environs, which was held by Rükneddin Cihanşah, the son of his uncle Mugiseddin Tugrulshah. However, the Seljuk ports on the Black Sea coast were attacked by the Greek Empire of Trabzon. Upon the order of Alaeddin Keykubad I, Seljuk troops under the command of Erzincan Melik Gıyaseddin Keyhüsrev and Emir Mübarizeddin Ertokuş marched against the Greeks of Trabzon and drove them back. The Seljuk forces also laid siege to the city of Trabzon but failed to capture it [22].

This kinship and alliance between the Seljuks of Turkey and the Ayyubids bore fruit in a very short time. The accuracy of this move of Alaeddin Keykubad I became evident. Shortly after the Seljuk expedition to Trabzon, Jalaluddin Khwarezmshah emerged as a force on the Seljuks' eastern border. He had fled from the Mongols and entered Eastern Anatolia via India, Iran, Azerbaijan and Georgia and started to spread here. Alaeddin Keykubad again took precautions and contacted Jalaluddin Khwarezmshah and peaceful relations were established between the two sides [23]. However, despite Alaeddin Keykubad's good intentions and friendly advice, Jalaluddin Khwarezmshah's aggressive behavior in the region soured the relations. War became inevitable when Jalaluddin Khwarezmshah forcibly seized and looted Ahlat, which had been in the hands of the Ayyubids and titled Kubbet al-Islam. Sultan Alaeddin Keykubad I, together with his Ayyubid allies, confronted Jalaluddin Khwarezmshah at Yassıçemen near Erzincan in 1230. Sultan Alaeddin Keykubad I and his allies won this battle, one of the most important battles in Turkish history, and Jalaluddin Khwarezmshah was defeated and left the region [24].

Immediately after eliminating the danger of Jalaluddin Khwarezmshah, Sultan Alaeddin Keykubad I turned to Erzurum, one of his ultimate goals. He captured Rükneddin Cihanşah and his brother, his uncle's sons, who were the rulers of Erzurum and who had previously acted against him together with al-Malik al-Ashraf of the Ayyubids and Jalaluddin Khwarezmshah. He took Erzurum and its surroundings from them and gave Aksaray to Rükneddin Cihanşah and Eyübhisar to his brother [25]. Sultan Alaeddin Keykubad I, after capturing Erzurum and expanding his eastern borders, organized a campaign against the Georgians. As a result of this expedition, many Georgian fortresses and a significant amount of booty were obtained. It was also decided to marry the daughter of Georgian Queen Rosudan to Sultan Alaeddin Keykubad I's eldest son Gıyaseddin Keyhüsrev. On the return of the expedition, the idle Kubbet al-Islam Ahlāt was taken over and reconstruction activities were started in the region [26]. The Ayyubids, who were disturbed by the rapid expansion of Sultan Alaeddin Keykubad I especially in Eastern Anatolia, took action against the Sultan under the leadership of El-Melik El-Kamil in Egypt. In 1233, Sultan Alaeddin Keykubad I completely defeated the allied Ayyubid forces. He then captured Harput and the following year (1234) Siverek, Urfa, Harran and Raqqa, further expanding his borders in Southeastern Anatolia [27].

In addition to his great conquests and military successes, Sultan Alaeddin Keykubad I was constantly on the lookout for the Mongols, the greatest threat of the period. He tried to prevent the Mongols by fortifying major cities, controlling the entry routes into Anatolia and forming political alliances with other powers in the region. While the Sultan was busy with such activities, in 1236, he received an envoy delegation from the great Mongol Khan Ögedey, led by Shamseddin Ömer Qazvînî. The Sultan welcomed the envoys and accepted the Great Mongol Khan's offer of allegiance, which consisted of a symbolic obedience [28]. In accordance with his basic policy, he did not confront the Mongols, but succeeded in keeping them away from his territory, at least under his rule. In May 1237, when the Mongol envoy delegation had not yet been sent back, Sultan Alaeddin Keykubad I gathered all state officials and soldiers in Kayseri. At the feast he organized here, he declared his son by the Ayyubid Queen, Izz ad-Din Kilic Arslan, as the heir apparent and ordered the state officials to swear allegiance to him. On 3 Shawwal 634 (June 1, 1237), while the festivities were going on, Sultan Alaeddin Keykubad I was poisoned by the fried chicken brought to him and died shortly afterwards. His body was buried in the Selâtin Kümbeti inside the Alaeddin Mosque in Konya, which was named after him [29]. The Sultan was poisoned by his eldest son, Gıyaseddin Keyhüsrev, who wanted to remove him from power by not declaring him the heir apparent, and the Seljuk emirs who were his collaborators.

Sultan Alaeddin Keykubad I was, in the words of Ibn Bibi, the most important source of the period, the apple of the eye of the Seljuk family, the bright lamp, the jewel of the crown of power, a great ruler endowed with all kinds of good qualities. According to Ibn Bibi's account from Celaleddin Karatay, the sultan's servant for 18 years, Alaeddin Keykubad I did not sleep more than 3 hours and read the Qur'an at night. He considered establishing justice, protecting the oppressed and punishing the oppressors as his first duty. Although he adhered to the Hanafi sect, he performed his morning prayers according to the Shafi'i sect. He admired the Ghaznavid ruler Mahmud b. Sebüktekin and Emir Qābus b. Washmgir. He often read Mujjjat al-Islam Imam al-Ghazali's Kimyâ-yı Saâdat and Nizamülmülk's Siyerü'l-Mülûk [30]. Sultan Alaeddin Keykubad I is remembered by all sources of his time as a successful, knowledgeable, intelligent, farsighted and just ruler [31]. His reign witnessed great construction activities, considerable material wealth and a politically brilliant period [32].

[1] Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi Cilt 25, 2002, s. 358; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), Ankara, Türk Tarih Kurumu Yayınları, 2003, s. 11-12.

[2] Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, İstanbul, Turan Neşriyat Yurdu, 1971, s. 325; Ali Sevim, “Keyhüsrev I Maddesi”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi Cilt 25, 2002, s. 348; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 12-13.

[3] İbrahim Artuk, “Ala el-Din Keykubad'ın Meliklik Devri Sikkeleri”, Belleten XLIV/174, 1980, s. 265-270.

[4] Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 325; Mehmet Ali Hacıgökmen, “I. Alaeddin Keykubat Dönemi Emirlerinden Atabey Bedreddin Gühertaş (Gevhertaş)”, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Araştırmaları Dergisi XXX/50, 2011, s. 120-121.

[5] Ali Sevim, “Keyhüsrev I Maddesi”, s. 348; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, Çev. Halil İbrahim Gök & Fahrettin Coşguner, Ankara, Atıf Yayınları, 2014, s. 39-40;

[6] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye (Selçukname) I, Çev. Mürsel Öztürk, Ankara, Kültür Bakanlığı Yayınları, 1996, s. 132-133.

[7] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 134-135; Kerîmüddin Mahmud-i Aksarayî, Müsâmeretü’l-Ahbâr, Çev. Mürsel Öztürk, Ankara, Türk Tarih Kurumu Yayınları, 2000, s. 25; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, Çev. Abdullah Bakır, İstanbul, Çamlıca Yayınları, 2017, s. 211; İbn Vâsıl, Kitab-ı Müferricü’l-Kurûb fi Ahbâr-ı Beni Eyyûb, III. Cüz., Neş. C. Eş-Şeyyâl, İskenderiye, 1960, s. 217-218; İbnü’l-Verdi, Bir Ortaçağ Şairinin Kaleminden Selçuklular, Haz. M. Alican, İstanbul, Kronik Yayınları, 2014, s. 106; Ali Ertuğrul, Niğdeli Kadı Ahmed Anadolu Selçukluları Devrinde Yazılan Bir Kaynak: El-Veledü’ş-Şefîk ve’l-Hâfidü’l-Hâlik, Yayınlanmamış Doktora Tezi, İzmir, Dokuz Eylül Üniversitesi, 2009, s. 534-535; Salim Koca, “Sultan I. İzzeddin Keykavus ile Melik Alâeddin Keykubad Arasında Geçen Otorite Mücadelesi”, Belleten LIV/211, 1990, s. 935-943.

[8] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 154-160; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 218-223; Gregory Abû’l-Farac, Abû’l-Farac Tarihi II, Çev. Ömer Rıza Doğrul, Ankara, Türk Tarih Kurumu Yayınları, 1999, s. 491; İbn Vâsıl müferricü’l-kurûb III, s. 221; Ali Ertuğrul, Niğdeli Kadı Ahmed Anadolu Selçukluları Devrinde Yazılan Bir Kaynak: El-Veledü’ş-Şefîk ve’l-Hâfidü’l-Hâlik, s. 535; Salim Koca, “Sultan I. İzzeddin Keykavus ile Melik Alâeddin Keykubad Arasında Geçen Otorite Mücadelesi”, s. 935-943.

[9] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 218 vd.; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 41; İbnü’l-Esîr, İslâm Tarihi El-Kâmil fi’t-Târîh Tercümesi, Cilt XII, Çev. Ahmet Ağırakça & Abdülkerim Özaydın, İstanbul, Bahar Yayınları, 1987, s. 312-313; Gregory Abû’l-Farac, Abû’l-Farac Tarihi II, s. 504-505; İbn Nazif El-Hamevî, El-Tarih El-Mansurî, Tahkik. Ebu’l-Iyd Dudu, Dımaşk, Matbaatü’l-Hicaz, 1981, s. 80; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), Çev. Ali Öngül, İstanbul, Kabalcı Yayınları, 2017, 56-57; Kemaleddin İbnü’l-Adim, Zübdetü’l-Haleb min Tarih-i Haleb, Tahkik. Halil Mansur, Beyrut, Dârü’l-Kütüb’il-İlmiyye, 1996, s. 464; Başkumandan Simbat, Vekayiname (951-1334), Çev. H. D. Andreasyan, Türk Tarih Kurumu Basılmamış Tercüme No: 68, İstanbul, 1946, s. 80; Süryani Patrik Mikhail, Vekayiname (1042-1195)(1195-1229), Çev. H. D. Andreasyan, Türk Tarih Kurumu Basılmamış Tercüme No: 44, İstanbul, 1944, s. 298; İbn Vâsıl, Müferricü’l-kurûb IV, s. 30; Salim Koca, “Selçuklu İktidarının Belirlenmesinde Rol Oynayan Güçler ve Alâeddin Keykubad’ın Türkiye Selçuklu Tahtına Çıkışı”, Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi 25, 2009, s. 1-38.

[10] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 248-253; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 284-289; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 58; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358.

[11] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 253-268; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 41; Gregory Abû’l-Farac, Abû’l-Farac Tarihi II, s. 516; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 289-304; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 58-61; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 331-338; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 22-25; Mehmet Ali Hacıgökmen, “I. Alaeddin Keykubat’ın (1220-1237) Kayınpederi Kir Fard Hakkında Bir Araştırma”, Mediterranean Journal of Humanities II/1, 2012, s. 121-130.

[12] İbrahim Artuk & Cevriye Artuk, “Ortaçağ’da Bazı Anadolu Şehirlerine Verilmiş Olan Ünvanlar”, Türk Kültürü Araştırmaları Dergisi XXIV/2, 1986, s. 66.

[13] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 268-271; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 304-308; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 60; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 335; Faruk Sümer, “Selçuklular (Anadolu Selçukluları) Maddesi”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi Cilt 36, 2009, s. 382; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 24.

[14] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 271-274; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 308-315; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 41; Herbert Jansky, “Selçuklu Sultanlarından Birinci Alâeddin Keykubad’ın Emniyet Politikası”, Zeki Velidi Togan’a Armağan, İstanbul, Maarif Basımevi, 1950-1955, s. 120; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 331-333; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 25-26.

[15] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 283-292; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 41; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 323-329; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 60-61; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 339-342; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 25-30.

[16] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 345-355; Başkumandan Simbat, Vekayiname (951-1334), s. 80; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 389-400; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 41; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 64-65; Şehabeddin Tekindağ, “Alâeddin Keykûbad ve Halefleri Zamanında Selçuklu-Küçük Ermenistan Hududları”, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Dergisi I/1, 1949, s. 29-32; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 342-347; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 30-34; Andreas S. Peacock, “Kırım’a Karşı Selçuklu Seferi ve Alaeddin Keykubad’ın Hâkimiyetinin İlk Yıllarındaki Genişleme Politikası, Çev. Murat Keçiş & Ali Mıynat, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Araştırmaları Dergisi XXIX/47, 2010, s. 249-252; Terrence Mikail Patrick Duggan, “Some Localizations in Western Cilicia Relating to the 1225 Campaign of Sultan Alaed-Din Keykubat”, Ed. M. Kadiroğlu, Anadolu ve Çevresinde Ortacağ V, Ankara, 2011, s. 221-238.

[17] Terrence Mikail Patrick Duggan & Çakır Afşin Aygün, “The Medieval and Later Port of Myra/Stamira-Taşdibi”, Byzas 19/1, 2014, s. 258 dn. 37.

[18] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 325-345; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 355-389; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 63-64; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 357-360; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, Çev. Erol Üyepazarcı, İstanbul, Tarih Vakfı Yurt Yayınları, 2002, s. 75; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 34-38; Andreas S. Peacock, “Kırım’a Karşı Selçuklu Seferi ve Alaeddin Keykubad’ın Hâkimiyetinin İlk Yıllarındaki Genişleme Politikası, s. 245-257.

[19] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 292-309; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 42; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 329-349; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 61-63; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 347-351; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 75-76; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 38-40.

[20] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 309-315; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 349-355; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 62-63; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 349-351; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 70-72.

[21] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 355-368; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 400-416; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 65-67; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 353-357; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 79; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 41-44.

[22] Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 360-363; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 45-47; John Freely, At Üstünde Fırtına: Anadolu Selçukluları, Çev. Neşenur Domaniç, İstanbul, Doğan Kitap, 2012, s. 86-87.

[23] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 374-381; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 422-429; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 363-368; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 47-53.

[24] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 394-410; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 42; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 443-465; Şihabeddin Ahmed En-Nesevî, Es-Siretu Celâleddîn Mengübertî, Çev. Necip Asım, İstanbul, Devlet Basımevi, 1934; s. 131-132; İbn Nazif El-Hamevî, El-Tarih El-Mansurî, s. 204-212; İbnü’l-Esîr, İslâm Tarihi El-Kâmil fi’t-Târîh Tercümesi, Cilt XII, s. 453-454; Kemaleddin İbnü’l-Adim, Zübdetü’l-Haleb min Tarih-i Haleb, s. 477-478; İbn Kesir, Büyük İslam Tarihi, Cilt XIII, Çev. Mehmet Keskin, İstanbul, Çağrı Yayınları, 1994, s. 256-257; Şemseddin Ebu’l-Muzaffer Yusuf b. Kızıl oğlu b. Abdullah el-maruf Sıbt İbnü’l-Cevzî, Mirâtü’z-Zamân fî Tevârihü’l-Ayân, XXII. Cüz, Tahkik. İbrahim Ez-Zibû, Beyrut, Er-Risaletü’l-Alemiyye, 2013, s. 304; Kadı Ahmed Gaffârî-i Kazvînî, Târih-i Cihân-ârâ, Tahkik. Mücteba Minovî, Tahran, Kitabfuruşî-i Hâfız, 1964, s. 115; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 67-68; Herbert Jansky, “Selçuklu Sultanlarından Birinci Alâeddin Keykubad’ın Emniyet Politikası”, s. 121-122; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 363-368; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 358; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 79-83; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 53-64; Mustafa Şahin, “Habibü’s-Sîyer’e Göre Türkiye Selçukluları”, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi 51/4, 2014, s. 31.

[25] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 410-418; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 465-473; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 67; İbnü’l-Esîr, İslâm Tarihi El-Kâmil fi’t-Târîh Tercümesi, Cilt XII, s. 54-455; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 373-374; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 82-83; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 64-67.

[26] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 421-428; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 477-483; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 68-69; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 373-374; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 83-84; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 67-69.

[27] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 434-439; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 489-499; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 70-71; Kemaleddin İbnü’l-Adim, Zübdetü’l-Haleb min Tarih-i Haleb, s. 482-485; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 379-382; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 359; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 85-86; İlyas Gökhan, “I. Alâeddin Keykubâd’ın Eyyûbî Melikleri ile Yaptığı Derbendler Yılı Savaşı”, II. Ulusal I. Alâeddin Keykubat ve Dönemi Sempozyumu Bildirileri, Editörler. Yusuf Küçükdağ & Mustafa Çıpan, Konya, Konya İl Kültür Müdürlüğü Yayınları, 2008, s. 51-58; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 73-78.

[28] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 448-451; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 489-499; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 70-71; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 379-382; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 359; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 85-86; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 73-78; Salim Koca, “Moğol İstilâsına Karşı Sultan I. Alâeddin Keykubâd’ın Güvenlik Politikası”, Gazi Üniversitesi Türklük Bilimi Araştırmaları Dergisi Sayı 5, 2009, s. 187-216.

[29] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 448-458; Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk, s. 42; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 500-508; Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler), s. 71-74; İbn Kesir, Büyük İslam Tarihi. Cilt XIII, s. 283; Kemaleddin İbnü’l-Adim, Zübdetü’l-Haleb min Tarih-i Haleb, s. 488; Ed-Devâdârî, Kenzu’d-Durer ve Câmiu’l-Gurer, VII. Cüz. Tahkik. Said Addülfettâh Âşur, Kahire, 1972, s. 317; Cemaleddin Ebi’l-Mehâsin Yusuf b. Tagriberdî el-Atâbekî, En-Nücûmü’z-Zâhire fî Mülûk-ı Mısr ve’l-Kâhire, VI. Cüz, Tahkik. Muhammed Hüseyin Şemseddin, Beyrut, Dârü’l-Kütübi’l-Arabiyye, 1992, s. 264; Mustafa Şahin, “Habibü’s-Sîyer’e Göre Türkiye Selçukluları”, s. 31; Osman Turan, Selçuklular Zamanında Türkiye, s. 384-389; Faruk Sümer, “Keykubad I Maddesi”, s. 359; Claude Cahen, Osmanlılardan Önce Anadolu, s. 88; Emine Uyumaz, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237), s. 88-93; Salim Koca, “Türkiye Selçuklu Tarihine Damgasını Vuran Menfur Bir Cinayet: Sultan I. Alâeddin Keykubâd’ın Zehirlenmesi”, Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi Sayı 27, 2010, s. 347-369.

[30] İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye I, s. 239-247; Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk, s. 276-284.

[31] İbnü’l-İbrî, Tarihu Muhtasarü’d-Düvel, Neş. El-Ebu Anton Sâlihanî el-Yesû’î, Beyrut, El-Matbaatü’l-Katolikiyye, 1890, s. 406-407; İbn Kesir, Büyük İslam Tarihi. Cilt XIII, s. 283; Şemseddin Ebu’l-Muzaffer Yusuf b. Kızıl oğlu b. Abdullah el-maruf Sıbt İbnü’l-Cevzî, Mirâtü’z-Zamân fî Tevârihü’l-Ayân, s. 344; Başkumandan Simbat, Vekayiname (951-1334), s. 80.

[32] Canan Parla, “Alâeddin Keykubad Dönemi Işığında Anadolu Selçuklu Devletinde Yapı Organizasyonu”, Anadolu Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi Sayı 3, 2002, s. 251-285; Emine Uyumaz, “Sultan I. Alâeddîn Keykubad Döneminde (1220-1237) Türkiye Selçuklu Devleti’nde Ekonomik Hayat”, Osmanlı Öncesi ile Osmanlı ve Cumhuriyet Dönemlerinde Esnaf ve Ekonomi Semineri 9-10 Mayıs 2002, İstanbul, Dünya Basımevi, 2003, s. 87-92; Canan Parla, “I. Alâeddin Keykubad Devir Selçuklu Mimarlığına Genel Bakış”, II. Ulusal I. Alâeddin Keykubat ve Dönemi Sempozyumu Bildirileri, Editörler. Yusuf Küçükdağ & Mustafa Çıpan, Konya, Konya İl Kültür Müdürlüğü Yayınları, 2008, s. 117-127.

BIBLIOGRAPHY

Main Sources

Anonim, Tarih-i Âl-i Selçuk. Çev. Halil İbrahim Gök & Fahrettin Coşguner. Ankara, Atıf Yayınları, 2014.

Başkumandan Simbat, Vekayiname (951-1334). Çev. H. D. Andreasyan. (TTK’da Basılmamış Nüsha Tercüme No: 68). İstanbul 1946.

Cemaleddin Ebi’l-Mehâsin Yusuf b. Tagriberdî el-Atâbekî, En-Nücûmü’z-Zâhire fî Mülûk-ı Mısr ve’l-Kâhire VI. Cüz. Tahkik. Muhammed Hüseyin Şemseddin. Beyrut, Dârü’l-Kütübi’l-Arabiyye, 1992.

Ed-Devâdârî, Kenzu’d-Durer ve Câmiu’l-Gurer VII. Cüz. Tahkik. Said Addülfettâh Âşur. Kahire 1972.

Gregory Abû’l-Farac, Abû’l-Farac Tarihi I-II. Çev. Ömer Rıza Doğrul. Ankara, Türk Tarih Kurumu Yayınları, 1999.

İbn Bibi, El Evamirü’l-Ala’iye Fi’l-Umuri’l-Ala’iye (Selçukname) I-II. Çev. Mürsel Öztürk. Ankara, Kültür Bakanlığı Yayınları, 1996.

İbn Kesir, Büyük İslam Tarihi Cilt XIII. Çev. Mehmet Keskin. İstanbul, Çağrı Yayınları, 1994.

İbn Nazif El-Hamevî, El-Tarih El-Mansurî. Tahkik. Ebu’l-Iyd Dudu. Dımaşk, Matbaatü’l-Hicaz, 1981.

İbn Vâsıl, Kitab-ı Müferricü’l-Kurûb fi Ahbâr-ı Beni Eyyûb III-IV. Cüz. Neş. C. Eş-Şeyyâl. İskenderiye 1960.

İbnü’l-Esîr, İslâm Tarihi El-Kâmil fi’t-Târîh Tercümesi Cilt XII. Çev. Ahmet Ağırakça-Abdülkerim Özaydın. İstanbul, Bahar Yayınları, 1987.

İbnü’l-İbrî, Tarihu Muhtasarü’d-Düvel. Neş. El-Ebu Anton Sâlihanî el-Yesû’î. Beyrut, El-Matbaatü’l-Katolikiyye, 1890.

İbnü’l-Verdi, Bir Ortaçağ Şairinin Kaleminden Selçuklular. Haz. Mustafa Alican. İstanbul, Kronik Yayınları, 2014.

Kadı Ahmed Gaffârî-i Kazvînî, Târih-i Cihân-ârâ. Tahkik. Mücteba Minovî. Tahran, Kitabfuruşî-i Hâfız, 1964.

Kemaleddin İbnü’l-Adim, Zübdetü’l-Haleb min Tarih-i Haleb. Tahkik. Halil Mansur. Beyrut, Dârü’l-Kütüb’il-İlmiyye, 1996.

Kerîmüddin Mahmud-i Aksarayî, Müsâmeretü’l-Ahbâr. Çev. Mürsel Öztürk. Ankara, Türk Tarih Kurumu Yayınları, 2000.

Müneccimbaşı Ahmed b. Lütfullah, Câmiü’d-Düvel Selçuklular Tarihi II (Anadolu Selçukluları ve Beylikler). Çev. Ali Öngül. İstanbul, Kabalcı Yayınları, 2017.

Ali Ertuğrul, Niğdeli Kadı Ahmed Anadolu Selçukluları Devrinde Yazılan Bir Kaynak: El-Veledü’ş-Şefîk ve’l-Hâfidü’l-Hâlik. Yayınlanmamış Doktora Tezi. İzmir 2009.

Süryani Patrik Mikhail, Vekayiname (1042-1195)(1195-1229). Çev. H. D. Andreasyan. (TTK’da Basılmamış Nüsha Tercüme No: 44). İstanbul 1944.

Şemseddin Ebu’l-Muzaffer Yusuf b. Kızıl oğlu b. Abdullah el-maruf Sıbt İbnü’l-Cevzî, Mirâtü’z-Zamân fî Tevârihü’l-Ayân XXII. Cüz. Tahkik İbrahim Ez-Zibû. Beyrut, Er-Risaletü’l-Alemiyye, 2013.

Şihabeddin Ahmed En-Nesevî, Es-Siretu Celâleddîn Mengübertî. Çev. Necip Asım. İstanbul, Devlet Basımevi, 1934.

Yazıcızâde Ali, Tevârih-i Âl-i Selçuk. Haz. Abdullah Bakır. İstanbul, Çamlıca Yayınları, 2017.

Research Articles

Artuk, İbrahim & Artuk, Cevriye, “Ortaçağ’da Bazı Anadolu Şehirlerine Verilmiş Olan Ünvanlar”. Türk Kültürü Araştırmaları Dergisi XXIV/2, 1986, s. 65-69.

Artuk, İbrahim, “Ala el-Din Keykubad'ın Meliklik Devri Sikkeleri”. Belleten XLIV/174, 1980, s. 265-270.

Cahen, Claude, Osmanlılardan Önce Anadolu. Çev. Erol Üyepazarcı. İstanbul, Tarih Vakfı Yurt Yayınları, 2002.

Duggan, Terrence Mikhail Patrick & Aygün, Çakır Afşin,“The Medieval and Later Port of Myra/Stamira-Taşdibi”. Byzas 19/1 (2014) 245-269.

Duggan, Terrence Mikhail Patrick, “Some Localizations in Western Cilicia Relating to the 1225 Campaign of Sultan Alaed-Din Keykubat”. Ed. M. Kadiroğlu, Anadolu ve Çevresinde Ortacağ V, Ankara, 2011, s. 221-238.

Freely, John, At Üstünde Fırtına: Anadolu Selçukluları. Çev. Neşenur Domaniç. İstanbul, Doğan Kitap, 2012.

Gökhan, İlyas, “I. Alâeddin Keykubâd’ın Eyyûbî Melikleri ile Yaptığı Derbendler Yılı Savaşı”. II. Ulusal I. Alâeddin Keykubat ve Dönemi Sempozyumu Bildirileri. Editörler. Yusuf Küçükdağ & Mustafa Çıpan, Konya, Konya İl Kültür Müdürlüğü Yayınları, 2008, s. 51-58.

Hacıgökmen, Mehmet Ali, “I. Alaeddin Keykubat Dönemi Emirlerinden Atabey Bedreddin Gühertaş (Gevhertaş)”. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Araştırmaları Dergisi XXX/50, 2011, s. 119-136.

Hacıgökmen, Mehmet Ali, “I. Alaeddin Keykubat’ın (1220-1237) Kayınpederi Kir Fard Hakkında Bir Araştırma”. Mediterranean Journal of Humanities II/1, 2012, s. 121-130.

Jansky, Herbert, “Selçuklu Sultanlarından Birinci Alâeddin Keykubad’ın Emniyet Politikası”. Zeki Velidi Togan’a Armağan. İstanbul, Maarif Basımevi, 1950-1955, s. 117-126.

Koca, Salim, “Moğol İstilâsına Karşı Sultan I. Alâeddin Keykubâd’ın Güvenlik Politikası”. Gazi Üniversitesi Türklük Bilimi Araştırmaları Dergisi Sayı 5, 2009, s. 187-216.

Koca, Salim, “Selçuklu İktidarının Belirlenmesinde Rol Oynayan Güçler ve Alâeddin Keykubad’ın Türkiye Selçuklu Tahtına Çıkışı”. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi 25, 2009, s. 1-38.

Koca, Salim, “Sultan I. İzzeddin Keykavus ile Melik Alâeddin Keykubad Arasında Geçen Otorite Mücadelesi”. Belleten LIV/211. 1990, s. 935-943.

Koca, Salim, “Türkiye Selçuklu Tarihine Damgasını Vuran Menfur Bir Cinayet: Sultan I. Alâeddin Keykubâd’ın Zehirlenmesi”. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi Sayı 27, 2010, s. 347-369.

Parla, Canan, “Alâeddin Keykubad Dönemi Işığında Anadolu Selçuklu Devletinde Yapı Organizasyonu”. Anadolu Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi Sayı 3, 2002, s. 251-285.

Parla, Canan, “I. Alâeddin Keykubad Devir Selçuklu Mimarlığına Genel Bakış”. II. Ulusal I. Alâeddin Keykubat ve Dönemi Sempozyumu Bildirileri. Editörler. Yusuf Küçükdağ & Mustafa Çıpan, Konya, Konya İl Kültür Müdürlüğü Yayınları, 2008, s. 117-127.

Peacock, Andreas S., “Kırım’a Karşı Selçuklu Seferi ve Alaeddin Keykubad’ın Hâkimiyetinin İlk Yıllarındaki Genişleme Politikası”. Çev. Murat Keçiş & Ali Mıynat, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Araştırmaları Dergisi XXIX/47, 2010, s. 243-265.

Sevim, Ali, “Keyhüsrev I Maddesi”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi Cilt 25, 2002, s. 347-349.

Sümer, Faruk, “Keykubad I Maddesi”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi Cilt 25, 2002, s. 358-359.

Sümer, Faruk, “Selçuklular (Anadolu Selçukluları) Maddesi”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi Cilt 36, 2009, s. 380-384.

Şahin, Mustafa, “Habibü’s-Sîyer’e Göre Türkiye Selçukluları”. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi 51/4, 2014, s. 21-40.

Tekindağ, Şehabeddin, “Alâeddin Keykûbad ve Halefleri Zamanında Selçuklu-Küçük Ermenistan Hududları”. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Dergisi I/1, 1949, s. 29-34.

Turan, Osman, Selçuklular Zamanında Türkiye. İstanbul, Turan Neşriyat Yurdu, 1971.

Uyumaz, Emine, “Sultan I. Alâeddîn Keykubad Döneminde (1220-1237) Türkiye Selçuklu Devleti’nde Ekonomik Hayat”. Osmanlı Öncesi ile Osmanlı ve Cumhuriyet Dönemlerinde Esnaf ve Ekonomi Semineri 9-10 Mayıs 2002, İstanbul, Dünya Basımevi, 2003, s. 87-92.

Uyumaz, Emine, Sultan I. Alâeddîn Keykubad Devri Türkiye Selçuklu Devleti Siyasî Tarihi (1220-1237). Ankara, Türk Tarih Kurumu Yayınları, 2003.